Hiyoshi Taisha Shrine

Hiyoshi Taisha (日吉大社), gelegen aan de westelijke voet van de berg Hiei in Ōtsu, is een indrukwekkend en eeuwenoud schrijncomplex dat fungeert als hoofdheiligdom voor ongeveer 4.000 Hiyoshi-, Hie- en Sannō-heiligdommen verspreid over heel Japan. De oorsprong van het complex gaat terug tot de oudste schriftelijke kroniek van Japan, de Kojiki (Kroniek van Oude Gebeurtenissen) uit de 8e eeuw, waarmee het wordt erkend als een van de historisch meest betekenisvolle Shinto-sites van het land. Ooit het grootste schrijncomplex van Japan, speelde Hiyoshi Taisha een centrale rol in de spirituele bescherming van Kyoto en stond het in nauwe verbinding met de nabijgelegen Enryaku-ji-tempel op de berg Hiei. Deze hechte band tussen het shintoïsme en het boeddhisme weerspiegelde de syncretische religieuze praktijk van die tijd, tot oorlogsheer Oda Nobunaga in 1571 zowel het schrijn als het tempelcomplex verwoestte tijdens zijn campagne tegen de Tendai-boeddhistische monniken. Later werd het heiligdom herbouwd door Toyotomi Hideyoshi, die het culturele en spirituele belang ervan erkende.

Tegen het einde van de 19e eeuw leidden hervormingen tijdens de Meiji-periode tot de officiële scheiding van het shintoïsme en het boeddhisme (shinbutsu bunri), wat ingrijpende veranderingen met zich meebracht voor Hiyoshi Taisha. Boeddhistische elementen werden verwijderd en de godenhiërarchie binnen het schrijn werd herzien, in lijn met de inspanningen van de regering om het shintoïsme als nationale religie te vestigen. Vandaag de dag kunnen bezoekers door de beboste paden wandelen en de zeven belangrijkste heiligdommen van het complex ontdekken, waarvan vele zijn aangewezen als Belangrijke Culturele Eigendommen. De karakteristieke architectuur—bekend als Hie-zukuri—kenmerkt zich door steile rieten daken en verfijnd houtsnijwerk, uniek voor deze regio. Elk voorjaar komt het terrein tot leven tijdens het levendige Sannō Matsuri, met eeuwenoude rituelen, mikoshi-processies en traditionele uitvoeringen—een kleurrijk voorbeeld van de blijvende rol van het heiligdom in het samenspel tussen traditie, politiek en spirituele identiteit.